Ne çok oldu yine yazmyalı. Üstelik bu sefer sevdiğim blogları da takip edemedim. Sebebi ise işler güçler. Zaten yaz geldi, artık dışarıda daha fazla zaman geçirdiğimizden interenete de pek vakit kalmıyor. Topcim de çok hareketli ve meraklı, koşturyor annesini peşinden.
Geçtiğimiz hafta yeni cici perdeler yaptırdık. Hem de en sevdiğimden yani pembeden:) pembe koltuğumla da pek bir uyumlu oldular. Ben de hemen bir post hazırlayıp paylaşayım istedim.
Pembe yastığım da çok yakıştı köşeme:)
Madalyalar eşimin:) asmış oraya, kıyıpta çıkaramadım:)) Ama beyaz dolaba bir el atmak lazım. İçinde ne hazineler, ne cici şeyler var bir görseniz:)
Belirtmeden geçemeyeceğim:) camlarımı perdeler takılacak diye yeni silmiştim ama yağan yağmurlarla yine kirlendi maalesef. Haliyle yine silinecek.
Sonunda bilgisayarın başına oturabilme fırsatı bulabildim. Aslında nasıl da uykum geldi anlatamam. Ama buraları da özlemedim desem yalan olur. Peki nerelerdeydim bunca zaman. Tabii ki topinin başında:) Önceden yattığı yerde yanımda oynardı. Şimdi hareketlendi gezmek istiyor. Beşiğinden odaya, odadan eve, evden parklara açıldı. Öyle ki geçen hafta beşiğinden kaçma girişiminde bulunup karyolasından atladı.Bizim yürekler ağıza geldi tabii. Baktım ben bi başıma başedemiyorum, bi mola vereyim dedim ve ananemize geldik. Yani yine İzmitteyiz.:)
Burda bu kadar malzeme varken blog yazısı yazmamak olmazdı. Annemde her telden el işi var. Son gözdesi ahşap boyama ve dekupaj. Evde heryer takı kutusu ve tepsi dolmuş:) Çok da hoş olmuşlar aslında:) Hem de bayağı profesyonel olmuş. Çatlatma falan yapıyor. Ahh bir de sim ve yaldız delisi olmasa:)) Bana da en beğendiğini seç al dedi. Bi tane seçtim ama onu sonra koyucam buraya.
Bu arada ahşap boyamadan önceki hobisi takı yapmaktı. Boncuklarını da resimledim:)
Bir de diyet mevzuları var. Annemin yanında biraz daha güzel başladım diyete. Sağolsun eşim aklımı çeliyordu, ne kadar abur cubur varsa oturup yiyorduk. Mesela bu akşam ki yemeğim: Tavuklu salata:)
Sonra bu güzel top ağaçlı yolda yapılan ve bir saat süren akşam yürüyüşü:) Bir de daha erken saatte topiyi gezdirme yürüyüşü:)
İşte bizde durumlar böyle:) Fotoğraf makinemi evde unutmuşum. Cep telefonuyla çekilen resimler çok içime sinmedi ama ...
Herkese mutlu haftalar dilerim öncelikle. Hayatımın en keyifli anlarını yazdığım bu sayfamda üzücü olaylar olduğunda sessiz kalmayı tercih ettiğimden bir süredir uzak kaldım buralardan. Ha şimdi her şey çok mu yolunda? Değil belki ama hayatımıza devam ediyoruz sahip olduklarımıza şükrederek.
En son gurur yazısıyla karşınıza geleceğimi yazmışım. O zaman bu geç kalmış bir gurur yazısı olsun. Çünkü en son yazımdan bu yana, ciddi anlamda şeker ve ekmekle aramı açtım. Şeker yok, ekmek yok değil ama az ve öz, bisküvi, kurabiye, hamur işi yok, yok da yok.
Özellikle üşenmeden sırf canım istedi diye yaptığım kurabiyeler, kekler yok. Hele burada tarifini de verdiğim ve tadına bayıldığım için evden hiç eksik etmediğim o cookie ler var ya, bol tereyağlı şekerli olan. Onlar hiç yok.
Yok diyorum ama daha bir hafta yeni oldu. Nereye kadar sürecek bilmiyorum ki:)) Her neyse bakalım göreceğiz artık. Bu arada farkettiyseniz ekmek için az ama öz demiştim. İşte o öz be öz benim kendi ekmeğim. Kendi ellerimle yaptığım ekmek.
Süt, maya, tuz ve un birleşir. Yoğurulur ve hamur oluşur.
Hamur kabarır...
Kabarır.....
ve pişerek ekmek olur.
Sonra da afiyetle sıcacıkken yenir. Ama az yenir.
Not: Ekmeğimin unu 7 tahıllı un, içerisine de lezzet versin diye biraz zeytin ve ceviz ekledim. O kadarcıkdan bişey olmaz.
Bu sabah topi bana izin verdi de bu tabağı hazırlayabildim kendime:) Küçücük bebekten izin mi alınır? Alınıyormuş işte. Uyumadı ama kendi kendine oynadı pek ses etmedi. Kahvaltı ederken beni izledi sonra da. O beni izlerken "Acaba canı istemiş midir onun da , aman canım bende bal kaymak yemiyorum sonuçta, peynir domates işte ne isteyecek." diye düşünürken buluverdim kendimi. Evde oturuyorum diye sevinirken hepten kafayı uçurmayalım bide:)) Amaan zaten topinin de hepi topu iki ayı kaldı. O da sonra bizim gibi herşey yiyebilecek. Tuz ve şeker hariç. İkisi de çok faydalı şeyler değil zaten. Tanışan bir daha ayrılamıyor. Ben şahsen hiç tanışmamış olmayı yeğlerdim. Belki böylece diyet yapmak benim için çok daha kolay bir hal alırdı.
Ama kahvaltı tabağıma bakınca acaba diyete başlamış olabilir miyim dedim. Aslında pekala da diyet kahvaltı tabağı oldu. Yanında da şekersiz limonlu bir yeşilçay. Buraya kadar herşey mükemmel. Ama ben kendimi tanıyorsam o küçücük ekmeğin üzerindeki küçücük çilek reçeli tanesi bana yetmeyecek ve ben gözü dönmüşçesine tatlı birşeyler arayacağım, bulacağım ve onu yiyip pişman olacağım:) Yemezsem de büyük gururla yarın bugün yediklerimin ve diyetimin ilk gününün postunu hazırlayacağım.:)
Topi birazdan uyanır. Şimdi onun o lezzetsiz kıymalı,kabaklı, havuçlu sebze çorbasını hazırmaya gidiyorum. Acaba bugün iki kişilik yapıp ona öğle yemeğinde eşlik mi etsem. Yok artık o kadar da değil:))
Bu arada tabağın altındaki peçeteyi eşim buldu aldı. Hani bizim annemle dekupaj merakımız var ya onun için. Bu peçeteyle ilgili de güzel planlarım var. İlerleyen günlerde faaliyete geçiricem inşallah:))
Bir kaç ay bekledikten sonra bu yastığı da tamamlayabildim. Yarım işler konusunda pek iyi ünü olmayan biri olarak kendimle gurur duyuyorum. Bu kırlenti örüp bitirdikten sonra çok küçük göründü gözüme, ona uygun iç yastık yok diye düşünürken ikea da minicik bir yastık buldum. Tam da benim kırlentimin ölçülerindeydi. Elde dikmeyi de öğrenince bitiverdi.
Astarını yine pembe pitikare kumaşla diktim. Bu aralar iyice pembeci oldum. Bayılıyorum herşeyi pembik pembik görmeye:)
Önceki yastığımla da pek bir iyi arkadaş oldular.
Son bir yastığım daha kaldı. African flower modeli. Ama onun daha motifleri yeterli sayıya ulaşmadı. En kısa zamanda o da biter umarım:)
En Son "Pazartesi Sendromu da Ne?" diye bir başlık attığımı hatırlıyorum. Sonrasında hafta nasıl geçti anlamadım bile. Bu topi benim aklımı başımdan alıyor. Sabahın 6 sında hatta bazen beş buçukta kalktığım o uzun günlerde zaman nasıl geçiyor anlayamıyorum bile. Yetişemiyorum da zaten. aman topiyle ilgilen, onu besle, onunla oyun oyna, aman uyudu koş evi topla, hala uyanmadı azcık da el işi yapayım derken gün bitiveriyor. Sonrasında akşam televizyon kaşısında sızıp kalıyorum zaten.
Bu sabah da topi uyuduktan sonra güzel yeşilçaylı bir kahvaltı hazırladım kendime. Bu arada çayda şekeri bıraktım. Bir ay falan oldu. Sabah kahvaltılarında yeşil çayı tercih ediyorum. Beyaz ekmek de yok artık. Kepekli veya tam buğday ekmeği. O da en fazla iki dilim. Kilo verme çalışmalarına kıyısından başladım yani:)) Belki ilerleyen zamanlarda bir diyet günlüğü ile karşınızda olurum.
Kahvaltının arkasından dün dikip bitirdiğim "Daisy Granny Square" yastığımı fotoğrafladım ve tatatam karşınızda:))
Aslında bitireli çok uzun zaman olmuştu. Ama dikiş makinem olmadığından astar kısmını bekletiyordum. Dün bir cesaret elime aldım ve internetten araştırıp öğrendiğim elde makine dikişi yapmaya karar verdim. Hiç fena olmadı. Hatta bu kadar güzel duracağını tahmin etmemiştim.
Astar olarak pembe pitikareli kumaş tercih ettim. Pembe koltuğumun üzerinde de çok hoş durdu:)
Şimdi sıra biten diğer yastığıma kılıf dikmekte. Öğrendim ya ben bu işi diker dururum ki hep:)
Çok değişik ve güzel bir tatlı oldu. Eşimden referanslı hem de:) O pek tatlı sevmez ama bu tatlıyı çok beğendiğini söyledi. Ben de bir fikir olması açısında sizinle paylaşmak istedim.
Üç orta boy elmayı rendeleyip, 4 çorba kaşığı şeker ile bir tavada öldürüyoruz. Sonra bir kapta parçaladığımız pötibör bisküvilere katıyoruz. Arzu edişinize göre damla çikolata , kakao, fındık, ceviz, kuru üzüm veya kuru kayısı da ilave edebilirsiniz. Ben hepsini ekledim:) Çok da güzel oldu. Aslında niyetim top top yapıp cupcake kağıtlarına koymaktı. Biraz tembel işi oldu:)) Strece sarıp, buzdolabında beklettim.
